Tristo kosmatih

Even tussen de bedrijven door een blog schrijven, sorry dat we jullie zo lang hebben laten wachten maar het was erg druk deze week.

Allereerst hebben we op maandag samen een verlaat Valentijdsdiner gegeten bij het soort van Mexicaanse restaurant aan de overkant van de straat. Dit omdat het Valentijn was geweest (waar wij overigens niet aan doen) en omdat het nu officieel een maand geleden is dat wij hier zijn aangekomen en samen in één huis leven. Jawel, samenlevend voor een maand zonder doden of gewonden dat moet natuurlijk gevierd worden! ;-) Voor 3,30 euro eten is sowieso niet verkeerd. In Slovenië hebben we namelijk een goede regeling voor studenten. We kunnen in restaurants eten voor de helft van de prijs, de overige helft wordt door de overheid bijgelegd.
O, ja over Valentijn gesproken. Onze mannelijke collega's hier op de kliniek zouden zo weggelopen kunnen zijn uit  het liedje "Mannenharten" van Blof en Nielson. Lijken hele stoere kerels (zijn het natuurlijk ook ;-) maar ze hebben een o zo klein hartje. Omdat we de hele zaterdagavond gewaakt hadden bij een hysterische Maltezer en haar puppy's werden we de volgende ochtend verrast met een cadeau van Valentijn, chocolade :-D

Onze Erasmus stage is iets anders dan de gewone variant. Wij zijn hier in het kader van de Erasmus + traineeship. Deze plus mag absoluut niet licht opgenomen worden! Volgens onze prof is de plus het belangrijkste onderdeel van deze drie maanden durende stage. Nu vraagt u zich natuurlijk af wat deze plus dan precies is. De plus is samengesteld uit verschillende onderdelen: cultuur snuiven, alles proeven wat zelfgemaakt onder het mom van lessen met betrekking tot voedselveiligheid en natuurlijk de verschillende levenswijsheden die we hier "terloops" toegegooid krijgen. Wij zullen een aantal levenswijsheden met jullie delen:
1) "Vecht niet met een stier, hij zal winnen!".
2) "Laat het varken niet rennen, hij zal ontsnappen!"
3) "Onderschat kleine kalfjes niet, zij hebben springveren!"
4) "Voor al het eten geldt, dit kun je niet in de winkel kopen!"
De wijsheid die ons deze week echter als een boemerang in het gezicht werd gesmeten zullen we nu verduidelijken. Het luidt als volgt: "Was je haar niet als je van dienst bent, je zult een spoedoproep krijgen!". Drie maanden ons haar niet wassen gaat echter toch iets te ver dus daarom trok Simone van de week de stoute schoenen aan. Tijd voor een lekkere douche voor Simone terwijl Kathalien alvast ging slapen.....
Tenminste dat was ons briljante plan. Er was echter eens een boer die na twee dagen naar een ziek kalf te hebben gekeken op woensdagavond om tien uur plots besloot dat de maat vol was en de dierenarts toch echt moest komen. Gevolg: Kathalien werd ruw wakker gemaakt uit een bijna slaap door veel herrie en een tierende Simone die met Sloveense scheldwoorden strooide en met nat haar vol  shampoo de telefoon opnam ;-)

Over die Sloveense scheldwoorden moeten we het nog even hebben. Nu moet u niet denken dat het hier gaat om onfatsoenlijke scheldwoorden, die mogen wij als vrouwen namelijk niet uitspreken. Als alternatief hebben de mannen ons een relatief onschuldig scheldwoord geleerd in het prachtige Sloveense taal. "Tristo kosmatih", dat uitgesproken moet worden als "3 zakken basmati"  en zoveel betekend als 300 harige beren.  Een uitspraak die wij met genoegen in elke situatie te pas en te onpas rondstrooien tot grote hilariteit van onze Sloveense vrienden. Wordt vervolgd... ;-)

Natuurlijk worden er serieuze werkzaamheden uitgevoerd. Twee voorbeelden.
Op een druilerige avond trokken we de bergen in voor een kalf met een gebroken poot. Ook dieren breken wel eens een been en daarvoor komen wij uiteraard in actie. In dit geval had de boer zelf al een constructie geprobeerd te maken om de poot wat te stabiliseren maar dit was niet stevig genoeg. Aan ons de taak om onze kleine vriend vakkundig te helpen. Na een kleine verdoving lag hij op de grond en hebben we hem opgefleurd met een prachtig gifgroen gips. Dit moet ongeveer 6-8 weken ter plaatse blijven en zo is hij gered van een vroege afvoer naar het slachthuis. Dankbaar werk!

De volgende dag gingen wij gewapend met grof geschot (namelijk de mobiele operatietafel) trokken we ten strijde om een 300 kg zware stier te castreren. Eenmaal aangekomen op de boerderij liepen we met de boer mee met onze spuit vol verdoving al in de aanslag. Staande voor een hok met circa 15 dieren scannen we secuur de groep af op zoek naar ons bakbeest met bijbehorende ballen om deze tijdelijk in dromenland te brengen. Verdwaasd keken wij elkaar aan, zijn wij nu gek/dom of wat dan ook? Voor ons oog sprongen allerlei dieren rond maar geen van hen zag eruit alsof hij ook maar in de buurt kwam van driehonderd kilo. Gelukkig was de boer onze redding. Hij liep het hok in, pakte en klein schattig enigszins verbaasd Brown Swiss kereltje bij zijn nek en zei in zijn beste Sloveens, dit is jullie man. Juist, deze 180 kg komt bijna in de buurt van de 300 kg dus we gaan ervoor ;-)  Inmiddels is onze eerste zelfstandig uitgevoerd castratie van een stier een feit.
Na het harde werken werden we zoals gewoonlijk op deze boerderij verwend met allerlei ambachtelijke producten zoals zelfgemaakte kazen en worsten. Uiteraard mocht ook proviand voor thuis niet ontbreken. Wat een verwennerij! :-D