Pohvála

We begroeten jullie vanaf ons zonnige balkon in Žalec. Deze week zijn we compleet uit onze normale routine, van levende dieren schakelen we over naar de dode dieren. Deze week is pathologie week. Dit houdt in ; dat wij dagelijks om 9 uur als middelbare scholieren in de bus stappen op weg naar Ljubljana, eenmaal aangekomen worden wij door onze nieuwe twee vrienden opgehaald om ons te begeven tussen allerlei verschillende dieren die gebracht worden voor autopsie. Zo hebben we al kennis gemaakt met vossen, koeien, schapen en de occasionele struisvogel ;)

De busreis op zich is al een lesje cultuur. Van het Sloveense hulpje van de buschauffeur die het geld collecteert tot de nationale volksmuziek die uit de speakers dreunt het is allemaal een nieuwe ervaring.

Wat ook nieuw is, is onze outfit tijdens de autopsie. Ondanks het feit dat we enkel wat met ons hoofd moeten doen – namelijk nadenken – zijn de mensen hier ontzettend bang dat we één of andere ziekte oplopen. Stap 1 : men hult zich in de witte ziekenhuis outfit , stap 2: men trekt daarover een ruimtevaart pak aan , Stap 3: men knoopt een mond – neus masker voor zijn/haar gezicht en stap 4: het geheel wordt afgewerkt met paarse handschoenen en kaplaarzen waarna wij in staat zijn om alle micro-organismen te weerstaan. ;)

Desalniettemin is onze week pathologie zeer leerzaam en erg gezellig dankzij de professionele en uiterst vriendelijke mensen die onze alle geheimen van het vak leren. Vanaf vandaag zijn wij ook in staat om officiële BSE stalen te nemen , lees het uitlepelen van stukken hersenen uit de koppen van schaap en rund :P

Deze stalen moeten genomen worden omdat wij te gast zijn op een nationale overheidsdienst die alle dierziekten in Slovenië monitort. Dit is ook de reden waarom wij niet met andere studenten staan maar mogen genieten van privé onderwijs :)
Trouwens, zelfs in Ljubljana worden we herinnerd aan het thuisfront. Zit je een lekker bakje pleur te drinken terwijl je wacht op de bus, valt je oog ineens op een mega formaat foto aan de muur. Juist, zelfs hier zit het station van Antwerpen ons aan te staren, het moet niet gekker worden!

Nu vraagt u zich wellicht af waarom wij zo vroeg op de woensdagnamiddag ons al bevinden op ons zalige dakterras. Vandaag hadden wij een Knorr dag, dat breekt zo lekker de week! Omdat de pathologie vrienden vandaag wat anders hadden waren wij zodoende vrij. Nu zouden wij , wij niet zijn als wij niet op deze vrije dag vol enthousiasme om 7 uur ’s ochtends de dierenartsen kamer binnenstormen , de dierenartsen onderbreken in hun koffiemomentje om te vragen of er alsjeblieeeeeeeeft iemand is die ons mee op pad wilt nemen, lees : moet. Aangezien onze fanclub hier al uitgebouwd is was een lieve glimlach en de belofte van een fles wiskey voldoende om dit te regelen. Helaas krijgen wij nooit in real life de kans om de mensen hier iets terug te geven, omdat we continu door de mannen mee worden genomen om wat te drinken (uiteraard als alle dieren genezen zijn) en trakteren dan echt uit den boze is. Zelfs als we het geld open en bloot op tafel smijten, wordt er gezegd: “Wat is dat ?!?!?! Haal het weg! Wij betalen hier !”. Wij lossen dit creatief op, als we niets mogen kopen dan zullen we wel koken! Ons voedsel wordt ten minste niet geweigerd als we het gewoon voor hun neus zetten, eten zullen ze ;) !

Afgelopen weekend was ons laatste officiële weekend met de evil phone. Deze hebben we helaas af moeten geven toen de nieuwe Sloveense studenten hier maandag om 7 uur arriveerde. Na vier weken samen geleefd te hebben met deze telefoon doet het afscheid nemen toch een beetje pijn…..  Nu moet er in plaats van dat we alle spoedgevallen samen kunnen bijwonen, de denkbeeldige munt opgeworpen worden en wisselen we af. Het is nu heel raar om plots zonder je cowbuddy op pad te gaan in de weekend en avonduren. Onze routinematige samenwerking valt zelfs de boeren op! Een vrij gemakkelijk kalving die wij blijkbaar als geoliede machine uitvoerden met een prachtige kalf als resultaat, lokte bij de boer de opmerking : “jullie zijn professionals “ uit. 

Een zelfde compliment viel ons dit weekend ten deel. Toen wij een hok vol gestouwd met hoestende en proestende de kalfjes tegenkwamen. Zwaaide wij onze laarzen over het hek en greep een van ons de kiddos vast en gaf de andere de medicatie. Dit alles binnen een tiental minuten.  Met de complimenten van de boer in onze zak keerde wij huiswaarts. Het Sloveense leven als dierenarts blijft mooi!

P.S. Soms gaat er in Slovenië ook wel eens iets mis. Toen we bezig waren alle bankbiljetten uit de pinautomaat te trekken werden we plots halt geroepen. De machine was het er niet mee eens en slikte als protest Simone der bankpas in. Een paar Sloveense scheldwoorden volgde waarna de koelbloedigheid weer meester werd en we de lieve Rabobank mensen belde om de pas te blokkeren. Als gevolg hiervan moeten we voorlopig vrienden blijven omdat Simone volledig afhankelijk is van Kathalien ……. en haar portemonnee :P